Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.
HYMNUS
I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:
Primo diérum ómnium,
quo mundus exstat cónditus
et quo resúrgens cónditor
nos, morte victa, líberat,
Pulsis procul torpóribus,
surgámus omnes ócius,
et nocte quærámus pium,
sicut Prophétam nóvimus,
Nostras preces ut áudiat
suámque dextram pórrigat,
et hic piátos sórdibus
reddat polórum sédibus,
Ut, quique sacratíssimo
huius diéi témpore
horis quiétis psállimus,
donis beátis múneret.
Deo Patri sit glória
eiúsque soli Fílio
cum Spíritu Paráclito,
in sempitérna sǽcula. Amen.
II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:
Dies ætásque céteris
octáva splendet sánctior
in te quam, Iesu, cónsecras,
primítiæ surgéntium.
Tu tibi nostras ánimas
nunc primo conresúscita;
tibi consúrgant córpora
secúnda morte líbera.
Tibíque mox in núbibus,
Christe, ferámur óbviam
tecum victúri pérpetim:
tu vita, resurréctio.
Cuius vidéntes fáciem,
configurémur glóriæ;
te cognoscámus sicut es,
lux vera et suávitas.
Regnum, cum Patri tráditos,
plenos septéno chrísmate,
in temet nos lætíficas,
consúmmet sancta Trínitas. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Per síngulos dies benedícam te, Dómine, allelúia.
Exaltábo te, Deus meus rex, †
et benedícam nómini tuo *
in sǽculum et in sǽculum sǽculi.
Per síngulos dies benedícam tibi †
et laudábo nomen tuum *
in sǽculum et in sǽculum sǽculi.
Magnus Dóminus et laudábilis nimis, *
et magnitúdinis eius non est investigátio.
Generátio generatióni laudábit ópera tua, *
et poténtiam tuam pronuntiábunt.
Magnificéntiam glóriæ maiestátis tuæ loquéntur *
et mirabília tua enarrábunt.
Et virtútem terribílium tuórum dicent *
et magnitúdinem tuam narrábunt.
Memóriam abundántiæ suavitátis tuæ eructábunt *
et iustítia tua exsultábunt.
Miserátor et miséricors Dóminus, *
longánimis et multæ misericórdiæ.
Suávis Dóminus univérsis, *
et miseratiónes eius super ómnia ópera eius.
Ant. Per síngulos dies benedícam te, Dómine, allelúia.
Ant. 2 Regnum tuum, Dómine, regnum ómnium sæculórum, allelúia.
Confiteántur tibi, Dómine, ómnia ópera tua; *
et sancti tui benedícant tibi.
Glóriam regni tui dicant *
et poténtiam tuam loquántur,
ut notas fáciant fíliis hóminum poténtias tuas *
et glóriam magnificéntiæ regni tui.
Regnum tuum regnum ómnium sæculórum, *
et dominátio tua in omnem
generatiónem et generatiónem.
Ant. Regnum tuum, Dómine, regnum ómnium sæculórum, allelúia.
Ant. 3 Fidélis Dóminus in ómnibus verbis suis, et sanctus in ómnibus opéribus suis, allelúia. †
Fidélis Dóminus in ómnibus verbis suis *
et sanctus in ómnibus opéribus suis.
† Allevat Dóminus omnes qui córruunt *
et érigit omnes depréssos.
Oculi ómnium in te sperant, *
et tu das illis escam in témpore opportúno.
Aperis tu manum tuam *
et imples omne ánimal in beneplácito.
Iustus Dóminus in ómnibus viis suis *
et sanctus in ómnibus opéribus suis.
Prope est Dóminus ómnibus invocántibus eum, *
ómnibus invocántibus eum in veritáte.
Voluntátem timéntium se fáciet †
et deprecatiónem eórum exáudiet *
et salvos fáciet eos.
Custódit Dóminus omnes diligéntes se *
et omnes peccatóres dispérdet.
Laudatiónem Dómini loquétur os meum, †
et benedícat omnis caro nómini sancto eius *
in sǽculum et in sǽculum sǽculi.
Ant. Fidélis Dóminus in ómnibus verbis suis, et sanctus in ómnibus opéribus suis, allelúia.
Auscúlta, fili mi, sermónes meos.
Et ad elóquia mea inclína aurem tuam.
LECTIO PRIOR
Incipit liber Qóhelet
1, 1-18
Vanitas omnium rerum
Verba Ecclesiástes fílii David regis Ierúsalem.
« Vánitas vanitátum,
dixit Ecclesiástes,
vánitas vanitátum et ómnia vánitas ».
Quid lucri est hómini
de univérso labóre suo, quo labórat sub sole?
Generátio prǽterit, et generátio ádvenit,
terra autem in ætérnum stat.
Oritur sol, et óccidit sol
et ad locum suum anhélat ibíque renáscitur.
Gyrat per merídiem et fléctitur ad aquilónem,
lustrans univérsa in circúitu pergit spíritus
et in círculos suos revértitur.
Omnia flúmina pergunt ad mare,
et mare non redúndat;
ad locum, unde éxeunt, flúmina illuc revertúntur
in cursu suo.
Cunctæ res diffíciles;
non potest eas homo explicáre sermóne.
Non saturátur óculus visu,
nec auris audítu implétur.
Quod fuit,
ipsum est, quod futúrum est.
Quod factum est,
ipsum est, quod faciéndum est:
nihil, sub sole novum.
Si de quadam re dícitur: « Ecce hoc novum est »,
iam enim præcéssit in sǽculis, quæ fuérunt ante nos.
Non est priórum memória,
sed nec eórum quidem, qui póstea futúri sunt,
erit recordátio apud eos,
qui futúri sunt in novíssimo.
Ego Ecclesiástes fui rex Israel in Ierúsalem et propósui in ánimo meo quǽrere et investigáre sapiénter de ómnibus, quæ fiunt sub sole. Hanc occupatiónem péssimam dedit Deus fíliis hóminum, ut occuparéntur in ea. Vidi cuncta, quæ fiunt sub sole; et ecce univérsa vánitas et afflíctio spíritus. Quod est curvum, rectum fíeri non potest, et quod defíciens est, numerári non potest.
Locútus sum ego in corde meo dicens: « Ecce ego magnificávi et appósui sapiéntiam super omnes, qui fuérunt ante me in Ierúsalem; et mens mea contempláta est multam sapiéntiam et sciéntiam ». Dedíque cor meum, ut scirem sapiéntiam et sciéntiam, insipiéntiam et stultítiam. Et agnóvi quod in his quoque esset afflíctio spíritus, eo quod in multa sapiéntia multus sit mæror; et qui addit sciéntiam, addit et labórem.
RESPONSORIUM
Qoh 1, 14; 5, 14; 1 Tim 6, 7
Vidi cuncta quæ fiunt sub sole; et ecce univérsa vánitas et afflíctio spíritus. * Sicut egréssus est homo de útero matris suæ, nudus íterum abíbit et nihil áuferet secum.
Nihil intúlimus in hunc mundum, quia nec auférre quid póssumus. * Sicut.
LECTIO ALTERA
Ex Capítibus sancti Máximi Confessóris abbátis De caritáte
(Centuria I, cap. I, 4-5. 16-17. 23-24. 26-28. 30-40: PG 90, 962-967)
Absque caritate, omnia vanitas vanitatum
Cáritas, bona est mentis afféctio, quæ divínæ cognitióni nihil antepónit. Eius autem caritátis hábitum nemo umquam ássequi possit, qui terrénis ullis rebus ánimo devínctus sit.
Qui Deum díligit, cunctis ab eo cónditis illíus cognitiónem ac sciéntiam antepónit; eíque ánimi desidério ac amóre incessánter incúmbit.
Cum ómnia quæ sunt, Deo auctóre ac propter Deum cóndita sint, sitque Deus, iis quæ ipso auctóre cóndita sunt, longe præstántior; qui Deum citra omnem comparatiónem meliórem relínquens, deterióribus addícitur, minóris se Deum fácere osténdit, quam quæ illo auctóre cóndita sunt.
Qui díligit me, dicit Dóminus, mandáta mea servábit. Hoc est autem, inquit, mandátum meum, ut diligátis ínvicem. Itaque qui non díligit próximum, mandátum non servat. Qui autem mandátum non servat, is neque potest dilígere Dóminum.
Beátus homo, qui omnem perǽque hóminem dilígere potis est.
Qui Deum díligit, omníno étiam próximum díligit: qui autem eiúsmodi est, pecúnias serváre non potest, sed divíne eas dispénsat, síngulis qui égeant tríbuens.
Qui Dei imitatióne eleemósynam facit, boni ac mali, iusti et iniústi, in córporis necessáriis discrímen non novit, sed cunctis æquáliter pro iustæ necessitátis modo distríbuit; tamétsi propter bonam voluntátem, eum qui virtúte nitet ac studiósus est, ímprobo antepónit.
Non solum pecuniárum elargitióne próditur caritátis afféctio; sed multo magis impartitióne divínæ doctrínæ ac corporális obséquii exhibitióne.
Qui sǽculi rebus vere exque ánimo núntium remíttens citra omnem simulatiónem caritátis obséquiis próximo óperam impéndit, omni cito liberátus afféctu atque vítio, divínæ párticeps dilectiónis scientiǽque evádit.
Qui divínam in se nactus est caritátem, non lassátur aut fatíscit sequéndo post Dóminum Deum suum, iuxta divínum Ieremíam, sed omnem labórem opprobriúmque et iniúriam forti ánimo suffert, nulli prorsus cógitans malum.
Nolíte dícere, ait divínus Ieremías, templum Dómini sumus. Tu quoque ne díxeris: « Nuda ac sola fides in Dóminum nostrum Iesum Christum salútem mihi potest præstáre ». Non enim hoc fíeri potest nisi étiam caritátem in ipsum per ópera comparáveris. Ad símplicem enim fidem quod áttinet: étiam dǽmones credunt, et contremíscunt.
Caritátis opus est, benefícii in próximum ex ánimo collocátio, et longanímitas et patiéntia; itémque recta cum ratióne rebus uti.
RESPONSORIUM
Cf. Io 13, 34; 1 Io 2, 10a. 3
Mandátum novum do vobis: ut diligátis ínvicem, sicut diléxi vos. * Qui díligit fratrem suum, in lúmine manet.
In hoc cognóscimus quóniam nóvimus Christum, si mandáta eius servémus. * Qui díligit.
CANTICA
Ant. Dómine, te exspectávimus; esto brácchium nostrum in mane et salus nostra in témpore tribulatiónis.
Is 33, 2-10
Dómine, miserére nostri, *
te enim exspectávimus;
esto bráchium nostrum in mane *
et salus nostra in témpore tribulatiónis.
A voce fragóris fugérunt pópuli, *
ab exaltatióne tua dispérsæ sunt gentes.
Et congregabúntur spólia, sicut collígitur bruchus; *
sicut discúrrunt locústæ, ad ea discúrritur.
Sublímis est Dóminus, quóniam hábitat in excélso; *
implet Sion iudício et iustítia.
Et erit fírmitas in tempóribus tuis; †
divítiæ salútis sapiéntia et sciéntia: *
timor Dómini ipse est thesáurus eius.
Ecce præcónes clamábunt foris, *
ángeli pacis amáre flebunt.
Dissipátæ sunt viæ, *
cessávit tránsiens per sémitam;
írritum fecit pactum, *
reiécit testes,
non reputávit hómines.
Luget et elanguéscit terra, *
confúsus est Líbanus et obsórduit,
et factus est Saron sicut desértum, *
et exaruérunt Basan et Carmélus.
« Nunc consúrgam, dicit Dóminus, *
nunc exaltábor, nunc sublevábor ».
Is 33, 13-16
Audíte, qui longe estis, quæ fécerim, *
et cognóscite, vicíni, fortitúdinem meam.
Contérriti sunt in Sion peccatóres, *
possédit tremor ímpios.
Quis póterit habitáre de vobis
cum igne devoránte? *
Quis habitábit ex vobis
cum ardóribus sempitérnis?
Qui ámbulat in iustítiis *
et lóquitur æquitátes,
qui réicit lucra ex rapínis *
et éxcutit manus suas, ne múnera accípiat,
qui obtúrat aures suas, ne áudiat sánguinem, *
et claudit óculos suos, ne vídeat malum:
iste in excélsis habitábit, *
muniménta saxórum refúgium eius;
panis ei datus est, *
aquæ eius fidéles sunt.
Sir 36, 14-19
Miserére plebi tuæ,
super quam invocátum est nomen tuum, *
et Israel, quem coæquásti primogénito tuo.
Miserére civitáti sanctificatiónis tuæ, *
Ierúsalem, loco requiéi tuæ.
Reple Sion maiestáte tua *
et glória tua templum tuum.
Da testimónium his,
qui ab inítio creatúræ tuæ sunt, *
et súscita prædicatiónes,
quas locúti sunt in nómine tuo.
Da mercédem sustinéntibus te, *
ut prophétæ tui fidéles inveniántur.
Et exáudi oratiónes servórum tuórum, †
secúndum beneplácitum super pópulo tuo, *
et dírige nos in viam iustítiæ,
et sciant omnes, qui hábitant terram, *
quia tu es Deus sæculórum.
Ant. Dómine, te exspectávimus; esto brácchium nostrum in mane et salus nostra in témpore tribulatiónis.
EVANGELIUM
Léctio sancti Evangélii secúndum Ioánnem
20, 19-31
Post dies octo venit Iesus
Cum esset sero die illa prima sabbatórum, et fores essent clausæ, ubi erant discípuli propter metum Iudæórum, venit Iesus et stetit in médio et dicit eis: « Pax vobis! ». Et hoc cum dixísset, osténdit eis manus et latus. Gavísi sunt ergo discípuli, viso Dómino. Dixit ergo eis íterum: « Pax vobis! Sicut misit me Pater, et ego mitto vos ». Et cum hoc dixísset, insufflávit et dicit eis: « Accípite Spíritum Sanctum. Quórum remiséritis peccáta, remíssa sunt eis; quórum retinuéritis, reténta sunt ».
Thomas autem, unus ex Duódecim, qui dícitur Dídymus, non erat cum eis, quando venit Iesus. Dicébant ergo ei álii discípuli: « Vídimus Dóminum! ». Ille autem dixit eis: « Nisi vídero in mánibus eius signum clavórum et mittam dígitum meum in signum clavórum et mittam manum meam in latus eius, non credam ».
Et post dies octo íterum erant discípuli eius intus, et Thomas cum eis. Venit Iesus iánuis clausis et stetit in médio et dixit: « Pax vobis! ». Deínde dicit Thomæ: « Infer dígitum tuum huc et vide manus meas et affer manum tuam et mitte in latus meum, et noli esse incrédulus sed fidélis! ». Respóndit Thomas et dixit ei: « Dóminus meus et Deus meus! ». Dicit ei Iesus: « Quia vidísti me, credidísti. Beáti, qui non vidérunt et credidérunt! ».
Multa quidem et ália signa fecit Iesus in conspéctu discipulórum suórum, quæ non sunt scripta in libro hoc; hæc autem scripta sunt, ut credátis quia Iesus est Christus Fílius Dei, et ut credéntes vitam habeátis in nómine eius.
HYMNUS
Te Deum laudámus: *
te Dóminum confitémur.
Te ætérnum Patrem, *
omnis terra venerátur.
Tibi omnes ángeli, *
tibi cæli et univérsæ potestátes:
tibi chérubim et séraphim *
incessábili voce proclámant:
Sanctus, * Sanctus, * Sanctus *
Dóminus Deus Sábaoth.
Pleni sunt cæli et terra *
maiestátis glóriæ tuæ.
Te gloriósus *
Apostolórum chorus,
te prophetárum *
laudábilis númerus,
te mártyrum candidátus *
laudat exércitus.
Te per orbem terrárum *
sancta confitétur Ecclésia,
Patrem *
imménsæ maiestátis;
venerándum tuum verum *
et únicum Fílium;
Sanctum quoque *
Paráclitum Spíritum.
Tu rex glóriæ, *
Christe.
Tu Patris *
sempitérnus es Fílius.
Tu, ad liberándum susceptúrus hóminem, *
non horruísti Vírginis úterum.
Tu, devícto mortis acúleo, *
aperuísti credéntibus regna cælórum.
Tu ad déxteram Dei sedes, *
in glória Patris.
Iudex créderis *
esse ventúrus.
Te ergo quǽsumus, tuis fámulis súbveni, *
quos pretióso sánguine redemísti.
Ætérna fac cum sanctis tuis *
in glória numerári.
Hæc ultima pars hymni ad libitum omitti potest.
Salvum fac pópulum tuum, Dómine, *
et bénedic hereditáti tuæ.
Et rege eos, *
et extólle illos usque in ætérnum.
Per síngulos dies *
benedícimus te;
et laudámus nomen tuum in sǽculum, *
et in sǽculum sǽculi.
Dignáre, Dómine, die isto *
sine peccáto nos custodíre.
Miserére nostri, Dómine, *
miserére nostri.
Fiat misericórdia tua, Dómine, super nos, *
quemádmodum sperávimus in te.
In te, Dómine, sperávi: *
non confúndar in ætérnum.
ORATIO
Orémus.
Præsta, quǽsumus, omnípotens Deus, ut, semper rationabília meditántes, quæ tibi sunt plácita, et dictis exsequámur et factis. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2024 J. Vidéky