8. Augusti 2025

S. Dominici, presbyteri
memoria

Calarogæ in Hispania natus est circiter annum 1170. Palentiæ theologiæ studuit et canonicus factus est Ecclesiæ Oxomensis. Contra hæresim Albigensium prædicatione et vitæ exemplo magno cum fructu laboravit. Ad quod opus exsequendum socios sibi adscivit et Ordinem instituit prædicatorum. Mortuus est Bononiæ anno 1221, die 6 augusti.
Communia pastorum: pro presbytero (delectum est in memoriis partes aliquas de feria sumere secundum Institutionem generalem de Liturgia horarum).

Officium lectionis

Deus, in adiutórium meum inténde.

Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.

Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.

HYMNUS

I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:

Galli cantu mediánte

noctis iam calíginem

et profúndæ noctis atram

levánte formídinem,

Deus alme, te rogámus

supplicésque póscimus.

Vigil, potens, lux venísti

atque custos hóminum,

dum tenérent simul cuncta

médium siléntium,

rédderent necnon mortálem

mórtui effígiem,

Excitáres quo nos, Christe,

de somno malítiæ,

atque gratis liberáres

noctúrno de cárcere,

redderésque nobis lucem

vitæ semper cómitem.

Honor Patri sit ac tibi,

Sancto sit Spirítui,

Deo trino sed et uni,

paci, vitæ, lúmini,

nómini præ cunctis dulci

divinóque númini. Amen.

II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:

Adésto, rerum cónditor,

patérnæ lucis glória,

cuius amóta grátia

nostra pavéscunt péctora,

Tuóque plena Spíritu,

secum Deum gestántia,

nil rapiéntis pérfidi

diris patéscant fráudibus,

Ut inter actus sǽculi,

vitæ quos usus éxigit,

omni caréntes crímine

tuis vivámus légibus.

Sit, Christe, rex piíssime,

tibi Patríque glória

cum Spíritu Paráclito,

in sempitérna sǽcula. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Ne in ira tua corrípias me, Dómine.

Psalmus 37 (38)
Obsecratio peccatoris in extremo periculo constituti
Stabant omnes noti eius a longe (Lc 23, 49).
I

Dómine, ne in furóre tuo árguas me, *

neque in ira tua corrípias me,

quóniam sagíttæ tuæ infíxæ sunt mihi, *

et descéndit super me manus tua.

Non est sánitas in carne mea
a fácie indignatiónis tuæ, *

non est pax óssibus meis
a fácie peccatórum meórum.

Quóniam iniquitátes meæ
supergréssæ sunt caput meum *

et sicut onus grave gravant me nimis.

Ant. Ne in ira tua corrípias me, Dómine.

Ant. 2 Dómine, ante te omne desidérium meum.

II

Putruérunt et corrúpti sunt livóres mei *

a fácie insipiéntiæ meæ.

Inclinátus sum et incurvátus nimis; *

tota die contristátus ingrediébar.

Quóniam lumbi mei impléti sunt ardóribus, *

et non est sánitas in carne mea.

Afflíctus sum et humiliátus sum nimis, *

rugiébam a gémitu cordis mei.

Dómine, ante te omne desidérium meum, *

et gémitus meus a te non est abscónditus.

Palpitávit cor meum, derelíquit me virtus mea, *

et lumen oculórum meórum,
et ipsum non est mecum.

Amíci mei et próximi mei
procul a plaga mea stetérunt, *

et propínqui mei de longe stetérunt.

Et láqueos posuérunt,
qui quærébant ánimam meam, †

et, qui requirébant mala mihi,
locúti sunt insídias *

et dolos tota die meditabántur.

Ant. Dómine, ante te omne desidérium meum.

Ant. 3 Iniquitátem meam annuntiábo tibi; ne derelínquas me, Dómine, salus mea.

III

Ego autem tamquam surdus non audiébam *

et sicut mutus non apériens os suum;

et factus sum sicut homo non áudiens *

et non habens in ore suo redargutiónes.

Quóniam in te, Dómine, sperávi, *

tu exáudies, Dómine Deus meus.

Quia dixi: « Nequándo supergáudeant mihi; *

dum commovéntur pedes mei,
magnificántur super me ».

Quóniam ego in lapsum parátus sum, *

et dolor meus in conspéctu meo semper.

Quóniam iniquitátem meam annuntiábo *

et sollícitus sum de peccáto meo.

Inimíci autem mei vivunt et confirmáti sunt, *

et multiplicáti sunt, qui odérunt me iníque.

Retribuéntes mala pro bonis detrahébant mihi *

pro eo quod sequébar bonitátem.

Ne derelínquas me, Dómine; *

Deus meus, ne discésseris a me.

Festína in adiutórium meum, *

Dómine, salus mea.

Ant. Iniquitátem meam annuntiábo tibi; ne derelínquas me, Dómine, salus mea.

Oculi mei defecérunt in desidério salutáris tui.

Et elóquii iustítiæ tuæ.

LECTIO PRIOR

De libro Osée prophétæ

2, 4. 8-26

Sponsæ Domini castigatio et futura restitutio

Hæc dicit Dóminus:

« Conténdite advérsum matrem vestram; conténdite,

quóniam ipsa non uxor mea,

et ego non vir eius;

áuferat fornicatiónes suas a fácie sua.

Propter hoc ecce ego sǽpiam

viam tuam spinis

et sǽpiam eam macéria,

et sémitas suas non invéniet;

et sequétur amatóres suos

et non apprehéndet eos;

et quæret eos et non invéniet

et dicet: “Vadam et revértar

ad virum meum priórem,

quia bene mihi erat tunc magis quam nunc”.

Et hæc nescívit, quia ego

dedi ei fruméntum et vinum et óleum

et argéntum multiplicávi ei

et aurum, quæ fecérunt Baal.

Idcírco convértar et sumam

fruméntum meum in témpore suo

et vinum meum in témpore suo;

et áuferam lanam meam et linum meum,

quæ operiébant pudénda eius,

et nunc revelábo ignomíniam eius

in óculis amatórum eius,

et nullus est qui éruat eam de manu mea.

Et cessáre fáciam omne gáudium eius,

sollemnitátem eius, neoméniam eius,

sábbatum eius et ómnia festa témpora eius;

et corrúmpam víneam eius et ficum eius,

de quibus dixit: “Mercédes hæ meæ sunt,

quas dedérunt mihi amatóres mei”.

Et ponam ea in saltum,

et cómedet illas béstia agri.

Et visitábo super eam dies Báalim,

quibus accendébat incénsum,

et ornabátur ináure sua et moníli suo,

et ibat post amatóres suos,

sed mei obliviscebátur,

dicit Dóminus.

Propter hoc ecce ego lactábo eam

et ducam eam in solitúdinem

et loquar ad cor eius;

et dabo ei víneas eius ex eódem loco

et vallem Achor, portam spei,

et respondébit ibi

iuxta dies iuventútis suæ

et iuxta dies ascensiónis suæ de terra Ægýpti.

Et erit: in die illa,

ait Dóminus,

vocábis me: “Vir meus”,

et non vocábis me ultra: “Baal meus”.

Et áuferam nómina Báalim de ore eius,

et non recordábitur ultra nóminis eórum.

Et percútiam eis fœdus in die illa

cum béstia agri et cum vólucre cæli

et cum réptili terræ;

et arcum et gládium et bellum

cónteram de terra

et cubáre eos fáciam confidénter.

Et sponsábo te mihi in sempitérnum;

et sponsábo te mihi in iustítia et iudício

et in misericórdia et miseratiónibus.

Et sponsábo te mihi in fide,

et cognósces Dóminum.

Et erit: in illa die exáudiam,

dicit Dóminus,

exáudiam cælos,

et illi exáudient terram;

et terra exáudiet

tríticum et vinum et óleum,

et hæc exáudient Iézrahel.

Et seminábo eam mihi in terram

et miserébor eius, quæ fuit ‘Absque misericórdia’;

et dicam ‘Non pópulo meo’: ‘Pópulus meus tu’;

et ipse dicet: “Deus meus es tu” ».

RESPONSORIUM

Ap 19, 7b. 9a; Os 2, 22

Venérunt núptiæ Agni, et uxor eius præparávit se: * Beáti qui ad cenam nuptiárum Agni vocáti sunt.

Sponsábo te mihi in fide et cognósces Dóminum. * Beáti.

LECTIO ALTERA

E váriis scriptis históriæ Ordinis Prædicatórum

(Libellus de principiis R. P.: Acta canonizationis sancti Dominici:
Monumenta R. P. Mist. 16, Romæ 1935, pp. 30 ss., 146-147)

Cum Deo vel de Deo loquebatur

Tanta morum honestáte Domínicus pollébat, tanto divíni fervóris ímpetu ferebátur, ut ipsum esse vas honóris et grátiæ haud dúbie probarétur. Inerat ei firma valde mentis æquálitas, nisi cum ad compassiónem et misericórdiam turbarétur; et quia cor gaudens exhílarat fáciem, plácidam interióris hóminis compositiónem manifésta de foris benignitáte ac vultus hilaritáte prodébat.

Ubíque virum evangélicum verbo se exhibébat et ópere. Témpore diúrno cum frátribus sociísve nemo commúnior, nemo iucúndior. Noctúrnis horis nemo vigíliis et obsecratiónibus per omnem modum instántior. Raro loquebátur nisi cum Deo, scílicet orándo, vel de Deo, et de hoc monébat fratres suos.

Fuit autem ei frequens et speciális quædam ad Deum petítio, ut sibi largíri dignarétur veram caritátem, curándæ et procurándæ salúti hóminum efficácem, árbitrans sese tunc primum fore veráciter membrum Christi, cum se totum pro víribus lucrifaciéndis animábus impénderet, sicut Salvátor ómnium Dóminus Iesus totum se nostram óbtulit in salútem. Et ad hoc opus, alto iam dudum providénte consílio, Fratrum prædicatórum Ordinem instítuit.

Sæpe hortabátur fratres dicti Ordinis, verbis et lítteris suis, quod semper studérent in novo et vétere testaménto. Semper gestábat secum Matthǽi evangélium et epístolas Pauli, et multum studébat in eis, ita quod fere sciébat eas memóriter.

Bis vel ter eléctus fuit in epíscopum, et ipse semper rénuit, volens pótius cum frátribus suis in paupertáte vívere quam áliquem episcopátum habére. Virginitátis suæ decus illibátum usque in finem conservávit. Desiderábat flagellári et frustátim incídi et mori pro fide Christi. De quo Gregórius nonus affirmávit: « Novi virum totíus apostólicæ régulæ sectatórem, quem et in cælis non est ambíguum ipsórum Apostolórum glóriæ copulátum ».

RESPONSORIUM

Cf. Sir 48, 1; Mal 2, 6a

Surréxit novus salútis præco quasi ignis, * Et verbum eius quasi fácula ardébat.

Lex veritátis fuit in ore eius, et iníquitas non est invénta in lábiis eius. * Et verbum.

ORATIO

Orémus.

Adiuvet Ecclésiam tuam, Dómine, beátus Domínicus méritis et doctrínis, atque pro nobis efficiátur piíssimus intervéntor, qui tuæ veritátis éxstitit prædicátor exímius. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.

© 1999-2024 J. Vidéky