4. Martii 2025

S. Casimiri
memoria ad libitum

Filius regis Poloniæ, natus est anno 1458. Virtutes christianas apprime coluit, præsertim castitatem et in pauperes benignitatem. Fidei zelator, Eucharistiam et Mariam Virginem devota veneratione prosecutus est. Phtisi consumptus est anno 1484.
Communia sanctorum virorum (delectum est in memoriis partes aliquas de feria sumere secundum Institutionem generalem de Liturgia horarum).

Officium lectionis

Deus, in adiutórium meum inténde.

Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.

Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.

HYMNUS

I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:

Nocte surgéntes vigilémus omnes,

semper in psalmis meditémur atque

víribus totis Dómino canámus

dúlciter hymnos,

Ut, pio regi páriter canéntes,

cum suis sanctis mereámur aulam

íngredi cæli, simul et beátam

dúcere vitam.

Præstet hoc nobis Déitas beáta

Patris ac Nati, paritérque Sancti

Spíritus, cuius résonat per omnem

glória mundum. Amen.

II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:

Ad preces nostras deitátis aures,

Deus, inclína pietáte sola;

súpplicum vota súscipe, precámur

fámuli tui.

Réspice clemens sólio de sancto

vultu seréno, lámpadas illústra

ólei nostri, ténebras depélle

péctore cunctas.

Crímina laxa pietáte multa,

áblue sordes, víncula disrúmpe,

parce peccátis, réleva iacéntes

déxtera tua.

Glória Deo sit ætérno Patri,

sit tibi semper, Genitóris Nate,

cum quo per cuncta Spíritus æquális

sǽcula regnat. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Clamor meus, Dómine, ad te pervéniat; non abscóndas fáciem tuam a me.

Psalmus 101 (102)
Exsulis vota et preces
Consolatur nos Deus in omni tribulatione nostra (2 Cor 1, 4).
I

Dómine, exáudi oratiónem meam, *

et clamor meus ad te véniat.

Non abscóndas fáciem tuam a me; †

in quacúmque die tríbulor, *

inclína ad me aurem tuam.

In quacúmque die invocávero te, *

velóciter exáudi me.

Quia defecérunt sicut fumus dies mei, *

et ossa mea sicut crémium aruérunt.

Percússum est ut fenum et áruit cor meum, *

étenim oblítus sum comédere panem meum.

A voce gémitus mei *

adhǽsit os meum carni meæ.

Símilis factus sum pellicáno solitúdinis, *

factus sum sicut nyctícorax in ruínis.

Vigilávi *

et factus sum sicut passer solitárius in tecto.

Tota die exprobrábant mihi inimíci mei, *

exardescéntes in me per me iurábant.

Quia cínerem tamquam panem manducábam *

et potum meum cum fletu miscébam,

a fácie iræ et increpatiónis tuæ, *

quia élevans allisísti me.

Dies mei sicut umbra declinavérunt, *

et ego sicut fenum árui.

Ant. Clamor meus, Dómine, ad te pervéniat; non abscóndas fáciem tuam a me.

Ant. 2 Réspice, Dómine, in oratiónem humílium.

II

Tu autem, Dómine, in ætérnum pérmanes, *

et memoriále tuum
in generatiónem et generatiónem.

Tu exsúrgens miseréberis Sion, †

quia tempus miseréndi eius, *

quia venit tempus,

quóniam placuérunt servis tuis lápides eius *

et púlveris eius miseréntur.

Et timébunt gentes nomen tuum, Dómine, *

et omnes reges terræ glóriam tuam,

quia ædificávit Dóminus Sion *

et appáruit in glória sua.

Respéxit in oratiónem ínopum *

et non sprevit precem eórum.

Scribántur hæc pro generatióne áltera, *

et pópulus, qui creábitur, laudábit Dóminum.

Quia prospéxit de excélso sanctuário suo, *

Dóminus de cælo in terram aspéxit,

ut audíret gémitus compeditórum, *

ut sólveret fílios mortis;

ut annúntient in Sion nomen Dómini *

et laudem eius in Ierúsalem,

cum congregáti fúerint pópuli in unum *

et regna, ut sérviant Dómino.

Ant. Réspice, Dómine, in oratiónem humílium.

Ant. 3 Tu, Dómine, terram fundásti, et ópera mánuum tuárum sunt cæli.

III

Humiliávit in via virtútem meam, *

abbreviávit dies meos.

Dicam: « Deus meus, †

ne áuferas me in dimídio diérum meórum; *

in generatiónem et generatiónem sunt anni tui.

Inítio terram fundásti; *

et ópera mánuum tuárum sunt cæli.

Ipsi períbunt, tu autem pérmanes; †

et omnes sicut vestiméntum veteráscent, *

et sicut opertórium mutábis eos, et mutabúntur.

Tu autem idem ipse es, *

et anni tui non defícient.

Fílii servórum tuórum habitábunt, *

et semen eórum in conspéctu tuo firmábitur ».

Ant. Tu, Dómine, terram fundásti, et ópera mánuum tuárum sunt cæli.

Atténdite, pópule meus, doctrínam meam.

Inclináte aurem vestram in verba oris mei.

LECTIO PRIOR

De libro Iob

3, 1-26

Planctus Iob

Apéruit Iob os suum et maledíxit diéi suo et locútus est:

« Péreat dies, in qua natus sum,

et nox, in qua dictum est: “Concéptus est homo”.

Dies ille vertátur in ténebras;

non requírat eum Deus désuper

et non illustrétur lúmine.

Obscúrent eum ténebræ et umbra mortis;

óccupet eum calígo

et involvátur amaritúdine.

Noctem illam tenebrósus turbo possídeat;

non computétur in diébus anni,

nec numerétur in ménsibus.

Sit nox illa solitária nec laude digna;

maledícant ei, qui maledícunt diéi,

qui paráti sunt suscitáre Levíathan.

Obtenebréntur stellæ crepúsculi eius;

exspéctet lucem et non sit,

nec vídeat pálpebras auróræ,

quia non conclúsit óstia ventris, qui portávit me,

nec ábstulit mala ab óculis meis.

Quare non in vulva mórtuus sum?

Egréssus ex útero non statim périi?

Quare excéptus génibus?

Cur lactátus ubéribus?

Nunc enim dórmiens silérem

et somno meo requiéscerem

cum régibus et consúlibus terræ,

qui ædíficant sibi solitúdines,

aut cum princípibus, qui póssident aurum

et replent domos suas argénto.

Aut sicut abortívum abscónditum non subsísterem,

vel qui concépti non vidérunt lucem.

Ibi ímpii cessavérunt a tumúltu,

et ibi requievérunt fessi róbore.

Et quondam vincti páriter sine moléstia

non audiérunt vocem exactóris.

Parvus et magnus ibi sunt,

et servus liber a dómino suo.

Quare mísero data est lux

et vita his, qui in amaritúdine ánimæ sunt?

Qui exspéctant mortem, et non venit,

et effódiunt quæréntes illam magis quam thesáuros;

gaudéntque veheménter

et lætántur sepúlcro.

Viro, cuius abscóndita est via,

et circúmdedit eum Deus ténebris.

Antequam cómedam suspíro,

et quasi inundántes aquæ sic rugítus meus.

Quia timor, quem timébam, evénit mihi,

et, quod verébar, áccidit.

Non dissimulávi, non sílui, non quiévi,

et venit super me indignátio ».

RESPONSORIUM

Iob 3, 24-26; 6, 13

Antequam cómedam suspíro, et quasi inundántes aquæ sic rugítus meus. Quia timor quem timébam evénit mihi, et quod verébar áccidit. * Et venit super me indignátio tua, Dómine.

An non est auxílium mihi in me, et virtus quoque remóta est a me? * Et venit.

LECTIO ALTERA

E Vita sancti Casimíri ab auctóre fere æquáli conscrípta

(Cap. 2-3, Acta Sanctorum Martii 1, 347-348)

Posuit thesaurum suum in præceptis Altissimi

Cáritas pæne incredíbilis, non ficta quidem, sed sincéra, qua erga omnipoténtem Deum illo Spíritu divíno fervébat, tam diffúsa erat in corde Casimíri, tam exundábat, ex intimóque péctore ita extérius effluébat in próximum, ut nihil ipsi iucúndius, nihil optátius esset, quam non solum própria erogáre, verum et seípsum totum Christi paupéribus peregrinísque valetudináriis, captívis et afflíctis homínibus dédere et elargíri.

Víduis, pupíllis, oppréssis, non modo tutor, non modo curátor, sed et pater filiúsque ac frater erat.

Hic profécto longam téxere históriam opus esset, si síngula dilectiónis et amóris summi ópera, quæ in eo erga Deum et hómines viguére, essent recensénda.

Quantum autem iustítiam colúerit, quantum amplexátus temperántiam fúerit, quanta prudéntia prǽditus, quantáve ánimi fortitúdine atque constántia fulciebátur, in ea potíssimum ætáte liberióre, qua præcípites et in malum suápte natúra hómines proni esse consuevére, vix dici aut excogitári potest.

Iustítiam in regno et subiéctis pópulis gubernándis patri cotídie suadébat. Et si quandóque per incúriam aut humánam imbecillitátem áliquid in regímine neglegebátur, regem modéste argúere nequáquam omísit.

Inopum et miserabílium hóminum causas æque ac suas tuebátur, complectebátur, propter quod páuperum defénsor a pópulo nuncupabátur. Nec, etsi regis fílius et sánguinis magnitúdine sublímis esset, cuíquam se quamtúmvis húmili et ínfimo hómini, tam conversándo quam loquéndo, diffícilem exhibébat.

Inter mites et páuperes spíritu, quorum est regnum cælórum, pótius quam inter claros et poténtes huius sǽculi, habéri semper vóluit. Humáni fastígii dominátum nec ambívit nec oblátum a patre umquam accípere vóluit, métuens ne divitiárum acúleis, quas Dóminus noster Iesus Christus spinas appellávit, vulnerarétur ánimus aut terrenárum rerum contágio coinquinarétur.

Vírginem ad finem usque vixísse, virginémque postrémum diem clausísse, omnes et a cubículo et a secrétis eius, viri máximi et óptimi, quorum adhuc nonnúlli supérsunt, quibúsve intus et in cute ágnita illíus conversátio fúerat, assevérant et attestántur.

RESPONSORIUM

Sir 29, 14; 1 Tim 6, 11b

Pone thesáurum tuum in præcéptis Altíssimi, * Et próderit tibi magis quam aurum.

Sectáre iustítiam, pietátem, fidem, caritátem, patiéntiam, mansuetúdinem. * Et próderit.

ORATIO

Orémus.

Deus omnípotens, cui servíre regnáre est, concéde nobis, beáti Casimíri intercedénte suffrágio, tibi in sanctitáte et iustítia perpétuo famulári. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.

© 1999-2024 J. Vidéky