Officium lectionis
Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.
HYMNUS
I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:
Nox atra rerum cóntegit
terræ colóres ómnium:
nos confiténtes póscimus
te, iuste iudex córdium,
Ut áuferas piácula
sordésque mentis ábluas,
donésque, Christe, grátiam
ut arceántur crímina.
Mens, ecce, torpet ímpia,
quam culpa mordet nóxia;
obscúra gestit tóllere
et te, Redémptor, quǽrere.
Repélle tu calíginem
intrínsecus quam máxime,
ut in beáto gáudeat
se collocári lúmine.
Sit, Christe, rex piíssime,
tibi Patríque glória
cum Spíritu Paráclito,
in sempitérna sǽcula. Amen.
II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:
Christe, precámur ádnuas
orántibus servis tuis,
iníquitas hæc sǽculi
ne nostram captívet fidem.
Non cogitémus ímpie,
invideámus némini,
læsi non reddámus vicem,
vincámus in bono malum.
Absit nostris e córdibus
ira, dolus, supérbia;
absístat avarítia,
malórum radix ómnium.
Consérvet pacis fœ́dera
non simuláta cáritas;
sit illibáta cástitas
credulitáte pérpeti.
Sit, Christe, rex piíssime,
tibi Patríque glória
cum Spíritu Paráclito,
in sempitérna sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Intuére, Dómine, et réspice oppróbrium nostrum.
IV
Tu vero reppulísti et reiecísti, *
irátus es contra christum tuum;
evertísti testaméntum servi tui, *
profanásti in terram diadéma eius.
Destruxísti omnes muros eius, *
posuísti munitiónes eius in ruínas.
Diripuérunt eum omnes transeúntes viam, *
factus est oppróbrium vicínis suis.
Exaltásti déxteram depriméntium eum, *
lætificásti omnes inimícos eius.
Avertísti áciem gládii eius *
et non es auxiliátus ei in bello.
Finem posuísti splendóri eius *
et sedem eius in terram collisísti.
Minorásti dies iuventútis eius, *
perfudísti eum confusióne.
Ant. Intuére, Dómine, et réspice oppróbrium nostrum.
Ant. 2 Ego sum radix et genus David, stella spléndida et matutína.
V
Usquequo, Dómine, abscondéris in finem, *
exardéscet sicut ignis ira tua?
Memoráre, quam brevis mea substántia. *
Ad quam vanitátem creásti
omnes fílios hóminum?
Quis est homo, qui vivet et non vidébit mortem, *
éruet ánimam suam de manu ínferi?
Ubi sunt misericórdiæ tuæ antíquæ, Dómine, *
sicut iurásti David in veritáte tua?
Memor esto, Dómine, oppróbrii servórum tuórum, *
quod contínui in sinu meo, multárum géntium,
quo exprobravérunt inimíci tui, Dómine, *
quo exprobravérunt vestígia christi tui.
Benedíctus Dóminus in ætérnum. *
Fiat, fiat.
Ant. Ego sum radix et genus David, stella spléndida et matutína.
Ant. 3 Anni nostri sicut herba tránseunt: a sǽculo tu es, Deus.
Dómine, refúgium factus es nobis *
a generatióne in generatiónem.
Priúsquam montes nasceréntur †
aut gignerétur terra et orbis, *
a sǽculo et usque in sǽculum tu es Deus.
Redúcis hóminem in púlverem; *
et dixísti: « Revertímini, fílii hóminum ».
Quóniam mille anni ante óculos tuos
tamquam dies hestérna, quæ prætériit, *
et custódia in nocte.
Auferes eos, sómnium erunt: *
mane sicut herba succréscens,
mane floret et crescit, *
véspere décidit et aréscit.
Quia defécimus in ira tua *
et in furóre tuo turbáti sumus.
Posuísti iniquitátes nostras in conspéctu tuo, *
occúlta nostra in illuminatióne vultus tui.
Quóniam omnes dies nostri evanuérunt in ira tua, *
consúmpsimus ut suspírium annos nostros.
Dies annórum nostrórum sunt septuagínta anni *
aut in valéntibus octogínta anni,
et maior pars eórum labor et dolor, *
quóniam cito tránseunt, et avolámus.
Quis novit potestátem iræ tuæ *
et secúndum timórem tuum indignatiónem tuam?
Dinumeráre dies nostros sic doce nos, *
ut inducámus cor ad sapiéntiam.
Convértere, Dómine, úsquequo? *
Et deprecábilis esto super servos tuos.
Reple nos mane misericórdia tua, *
et exsultábimus et delectábimur
ómnibus diébus nostris.
Lætífica nos pro diébus, quibus nos humiliásti, *
pro annis, quibus vídimus mala.
Appáreat servis tuis opus tuum *
et decor tuus fíliis eórum.
Et sit splendor Dómini Dei nostri super nos, †
et ópera mánuum nostrárum
confírma super nos *
et opus mánuum nostrárum confírma.
Ant. Anni nostri sicut herba tránseunt: a sǽculo tu es, Deus.
Dómine, apud te est fons vitæ.
Et in lúmine tuo vidébimus lumen.
LECTIO PRIOR
De Epístola prima ad Timótheum
5, 3-25
De viduis et presbyteris
Caríssime: Víduas honóra, quæ vere víduæ sunt. Si qua autem vídua fílios aut nepótes habet, discant primum domum suam pie régere et mútuam vicem réddere paréntibus, hoc enim accéptum est coram Deo. Quæ autem vere vídua est et desoláta, sperávit in Deum et instat obsecratiónibus et oratiónibus nocte ac die; nam quæ in delíciis est vivens, mórtua est. Et hæc prǽcipe, ut irreprehensíbiles sint. Si quis autem suórum et máxime domesticórum curam non habet, fidem negávit et est infidéli detérior.
Vídua adscribátur non minus sexagínta annórum, quæ fúerit uníus viri uxor, in opéribus bonis testimónium habens: si fílios educávit, si hospítio recépit, si sanctórum pedes lavit, si tribulatiónem patiéntibus subministrávit, si omne opus bonum subsecúta est. Adulescentióres autem víduas devíta; cum enim luxuriátæ fúerint advérsus Christum, núbere volunt, habéntes damnatiónem, quia primam fidem írritam fecérunt; simul autem et otiósæ discunt circumíre domos, non solum otiósæ sed et verbósæ et curiósæ, loquéntes quæ non opórtet. Volo ergo iunióres núbere, fílios procreáre, dóminas domus esse, nullam occasiónem dare adversário maledícti grátia; iam enim quædam convérsæ sunt retro Sátanam.
Si qua fidélis habet víduas, subminístret illis, et non gravétur ecclésia, ut his, quæ vere víduæ sunt, suffíciat.
Qui bene præsunt presbýteri, dúplici honóre digni habeántur, máxime qui labórant in verbo et doctrína; dicit enim Scriptúra: « Non infrenábis os bovi trituránti » et: « Dignus operárius mercéde sua ». Advérsus presbýterum accusatiónem noli recípere, nisi sub duóbus vel tribus téstibus. Peccántes coram ómnibus árgue, ut et céteri timórem hábeant. Testíficor coram Deo et Christo Iesu et eléctis ángelis, ut hæc custódias sine præiudício nihil fáciens in áliquam partem declinándo. Manus cito némini imposúeris, neque communicáveris peccátis aliénis; teípsum castum custódi.
Noli adhuc aquam bíbere, sed vino módico útere propter stómachum et frequéntes tuas infirmitátes.
Quorúndam hóminum peccáta manifésta sunt præcedéntia ad iudícium, quosdam autem et subsequúntur; simíliter et facta bona manifésta sunt, et quæ áliter se habent, abscóndi non possunt.
RESPONSORIUM
Phil 1, 27; 2, 4. 5
Digne evangélio Christi conversámini, unánimes concertántes fide evangélii; * Non quæ sua sunt sínguli considerántes, sed et ea quæ aliórum.
Hoc sentíte in vobis, quod et in Christo Iesu. * Non quæ.
LECTIO ALTERA
Ex Epístolis sancti Ioánnis Leonárdi presbýteri ad Paulum papam Quintum
(Epist. Pro universali totius Ecclesiæ reformatione:
in archivo Ordinis Clericorum Regularium Matris Dei)
Indicabo tibi, o homo, quid Dominus requirat a te
Voléntes hóminum morum reformatióni inténdere, necésse est in primis, ut ante ómnia glóriam Dómini inquiréntes, ab eo, a quo bona cuncta procédunt, pro tam salúbri et árduo negótio auxílium simul et exspéctent et póstulent. Deínde státuant seípsos ante reformandórum óculos, tamquam ómnium virtútum spécula, et véluti lucérnas super candelábrum pósitas, ut vitæ integritáte et morum splendóre ómnibus lúceant, qui in domo Dei sunt, et ita suáviter ad reformatiónem allíciant pótius quam compéllant, ne iuxta Concílium Tridentínum requirátur in córpore, quod non reperítur in cápite, et sic totíus famíliæ Dómini status et ordo nutáret. Prætérea diligénter curábunt, prudentíssimi médici instar, ut morbos omnes quibus afflictátur Ecclésia, quique remédium expóstulant, omníno cognóscant, ut cuílibet illórum opportúnis váleant remédiis occúrrere.
Iam quod ad remédia spectat uti Ecclésiæ commúnia, quia ipsíus reformátio a summis páriter et ínfimis, a capítibus scílicet et párvulis ordiénda est, in eos omnes, qui céteris præláti sunt, óculi primum coniciéndi essent, ut inde incíperet reformátio, unde ad álios dimanáre debet.
Cardináles, patriárchæ, archiepíscopi, epíscopi et párochi, quibus immediáte animárum cura demandáta est, ut ii essent, quibus tuto committerétur domínici gregis gubernátio, summópere esset eniténdum. Sed étiam a summis ad ínfimos descendámus, scílicet a capítibus ad párvulos: neque enim despiciéndi sunt, a quibus inchoánda est ecclesiasticórum morum reparátio. Nihil prorsus intentátum relínquere par est, quo in fídei christiánæ sinceritáte, sanctísque móribus a téneris annis púeri nutriántur. Ad quod efficiéndum nihil æque condúcit ac sanctum christiánæ doctrínæ docéndæ institútum, puerósque nónnisi bonis et Deum timéntibus viris erudiéndos trádere.
Hæc sane fuérunt, beatíssime Pater, quæ in præsentiárum de gravíssima hac re mihi suggérere dignátus est Dóminus, quæ si prima fácie difficilióra sese ófferant, cum magnitúdine rei comparéntur, ita fiet ut étiam facíllima videántur, neque enim magna sine magnis efficiúntur et magna magnos decent.
RESPONSORIUM
Iste homo perfécit ómnia quæ locútus est ei Deus, et dixit ad eum: * Ingrédere in réquiem meam, quia te vidi iustum coram me ex ómnibus géntibus.
Iste est qui contémpsit vitam mundi et pervénit ad cæléstia regna. * Ingrédere.
ORATIO
Orémus.
Bonórum ómnium largítor, Deus, qui per beátum Ioánnem presbýterum pópulis Evangélium nuntiáre fecísti, eius intercessióne concéde, ut fides vera semper et ubíque profíciat. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2024 J. Vidéky