Officium lectionis
Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.
HYMNUS
I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:
Ipsum nunc nobis tempus est
quo voce evangélica
ventúrus sponsus créditur,
regni cæléstis cónditor.
Occúrrunt sanctæ vírgines
óbviam tunc advéntui,
gestántes claras lámpadas,
magno lætántes gáudio.
Stultæ vero quæ rémanent
exstínctas habent lámpadas,
frustra pulsántes iánuam,
clausa iam regni régia.
Nunc vigilémus sóbrii
gestántes mentes spléndidas,
ut veniénti Dómino
digni currámus óbviam.
Dignos nos fac, rex óptime,
futúri regni glória,
ut mereámur láudibus
ætérnis te concínere. Amen.
II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:
Vita sanctórum, via, spes salúsque,
Christe, largítor probitátis atque
cónditor pacis, tibi voce, sensu
pángimus hymnum:
Cuius est virtus manifésta totum
quod pii possunt, quod habent, quod ore,
corde vel factis cúpiunt, amóris
igne flagrántes.
Témporum pacem, fídei tenórem,
lánguidis curam veniámque lapsis,
ómnibus præsta páriter beátæ
múnera vitæ.
Æqua laus summum célebret Paréntem
teque, Salvátor, pie rex, per ævum;
Spíritus Sancti résonet per omnem
glória mundum. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Quam bonus Israel Deus, his qui recto sunt corde.
Quam bonus rectis est Deus, *
Deus his, qui mundo sunt corde!
Mei autem pæne moti sunt pedes, *
pæne effúsi sunt gressus mei,
quia zelávi super gloriántes, *
pacem peccatórum videns.
Quia non sunt eis impediménta, *
sanus et pinguis est venter eórum.
In labóre mortálium non sunt *
et cum homínibus non flagellántur.
Ideo quasi torques est eis supérbia, *
et tamquam induméntum opéruit eos violéntia.
Prodit quasi ex ádipe iníquitas eórum, *
erúmpunt cogitatiónes cordis.
Subsannavérunt et locúti sunt nequítiam, *
iniquitátem ab excélso locúti sunt.
Posuérunt in cælo os suum, *
et lingua eórum transívit in terra.
Ideo in alto sedent, *
et aquæ plenæ non pervénient ad eos.
Et dixérunt: « Quómodo scit Deus, *
et si est sciéntia in Excélso? ».
Ecce ipsi peccatóres et abundántes in sǽculo *
multiplicavérunt divítias.
Ant. Quam bonus Israel Deus, his qui recto sunt corde.
Ant. 2 Risus eórum in luctum convertétur, et gáudium in mærórem.
Et dixi: « Ergo sine causa mundávi cor meum *
et lavi in innocéntia manus meas;
et fui flagellátus tota die, *
et castigátio mea in matutínis ».
Si dixíssem: « Loquar ut illi », *
ecce generatiónem filiórum tuórum prodidíssem.
Et cogitábam, ut cognóscerem hoc; *
labor erat in óculis meis,
donec intrávi in sanctuárium Dei *
et intelléxi novíssima eórum.
Verúmtamen in lúbrico posuísti eos, *
deiecísti eos in ruínas.
Quómodo facti sunt in desolatiónem! *
Súbito defecérunt, periérunt præ horróre.
Velut sómnium evigilántis, Dómine, *
surgens imáginem ipsórum contémnes.
Ant. Risus eórum in luctum convertétur, et gáudium in mærórem.
Ant. 3 Qui elóngant se a te, períbunt; mihi autem adhærére Deo bonum est.
Quia exacerbátum est cor meum, *
et renes mei compúncti sunt;
et ego insípiens factus sum et nescívi: *
ut iuméntum factus sum apud te.
Ego autem semper tecum; *
tenuísti manum déxteram meam.
In consílio tuo dedúces me *
et póstea cum glória suscípies me.
Quis enim mihi est in cælo? *
Et tecum nihil vólui super terram.
Defécit caro mea et cor meum; *
Deus cordis mei, et pars mea Deus in ætérnum.
Quia ecce, qui elóngant se a te, períbunt, *
perdidísti omnes, qui fornicántur abs te.
Mihi autem adhærére Deo bonum est, *
pónere in Dómino Deo spem meam,
ut annúntiem omnes operatiónes tuas *
in portis fíliæ Sion.
Ant. Qui elóngant se a te, períbunt; mihi autem adhærére Deo bonum est.
Quam dúlcia fáucibus meis elóquia tua, Dómine.
Super mel ori meo.
LECTIO PRIOR
De Epístola secúnda ad Corínthios
1, 15 – 2, 11
Quare Apostolus iter suum mutaverit
Fratres: Hac confidéntia vólui prius veníre ad vos, ut secúndam grátiam haberétis, et per vos transíre in Macedóniam, et íterum a Macedónia veníre ad vos et a vobis dedúci in Iudǽam. Cum hoc ergo voluíssem, numquid levitáte usus sum? Aut, quæ cógito, secúndum carnem cógito, ut sit apud me « Est, est » et « Non, non »? Fidélis autem Deus, quia sermo noster, qui fit apud vos, non est « Est » et « Non »! Dei enim Fílius Iesus Christus, qui in vobis per nos prædicátus est, per me et Silvánum et Timótheum, non fuit « Est » et « Non », sed « Est » in illo fuit. Quotquot enim promissiónes Dei sunt, in illo « Est »; ídeo et per ipsum « Amen » Deo, ad glóriam per nos. Qui autem confírmat nos vobíscum in Christum et qui unxit nos Deus, qui et signávit nos et dedit arrabónem Spíritus in córdibus nostris.
Ego autem testem Deum ínvoco in ánimam meam quod parcens vobis non veni ultra Corínthum. Non quia dominámur fídei vestræ, sed adiutóres sumus gáudii vestri, nam fide stetístis.
Státui autem hoc ipse apud me, ne íterum in tristítia venírem ad vos; si enim ego contrísto vos, et quis est qui me lætíficet, nisi qui contristátur ex me? Et hoc ipsum scripsi, ut non, cum vénero, tristítiam hábeam de quibus oportébat me gaudére, cónfidens in ómnibus vobis, quia meum gáudium ómnium vestrum est. Nam ex multa tribulatióne et angústia cordis scripsi vobis per multas lácrimas, non ut contristémini, sed ut sciátis quam caritátem hábeo abundántius in vos.
Si quis autem contristávit, non me contristávit, sed ex parte, ut non ónerem, omnes vos. Súfficit illi, qui eiúsmodi est, obiurgátio hæc, quæ fit a plúribus, ita ut e contra magis donétis et consolémini, ne forte abundantióre tristítia absorbeátur, qui eiúsmodi est. Propter quod óbsecro vos, ut confirmétis in illum caritátem; ídeo enim et scripsi, ut cognóscam probatiónem vestram, an in ómnibus obœdiéntes sitis. Cui autem áliquid donátis, et ego; nam et ego, quod donávi, si quid donávi, propter vos in persóna Christi, ut non circumveniámur a Sátana, non enim ignorámus cogitatiónes eius.
RESPONSORIUM
2 Cor 1, 21-22; cf. Deut 5, 2. 4
Qui confírmat nos in Christum et qui unxit nos, Deus, qui et signávit nos, * Et dedit arrabónem Spíritus in córdibus nostris.
Dóminus Deus noster pépigit nobíscum fœdus, fácie ad fáciem locútus est nobis. * Et dedit.
LECTIO ALTERA
Ex Sermónibus sancti Lauréntii de Bríndisi presbýteri
(Sermo Quadragesimalis 2: Opera omnia 5, 1, nn. 48, 50. 52)
Prædicatio munus est apostolicum
Ad ducéndam spiritálem vitam, quæ nobis cum ángelis cæléstibus divinísque spirítibus commúnis est, cum quibus ad imáginem et similitúdinem Dei cónditi sumus, necessárius útique est panis grátiæ Spíritus Sancti et caritátis Dei. Grátia autem et cáritas sine fide nulla, quóniam sine fide impossíbile est placére Deo. Nec fides concípitur sine verbi Dei prædicatióne: Fides ex audítu, audítus autem per verbum Christi. Prædicátio ígitur verbi Dei necessária est ad spiritálem vitam, sicut semináre ad vitam corporálem ducéndam.
Hinc Christus ait: Exiit qui séminat semináre semen suum. Exiit qui séminat præco iustítiæ, cuius quidem præcónem aliquándo légimus fuísse Deum, uti cum univérso pópulo in desérto dedit viva voce de cælo legem iustítiæ; aliquándo ángelum Dómini qui in loco fléntium árguit pópulum de transgressióne divínæ legis, unde omnes fílii Israel, audíta ángeli concióne, compúncti corde elevántes vocem flevérunt veheménter; legem étiam Dómini Móyses univérso pópulo prædicávit in campéstribus Moab, uti in Deuteronómio patet. Tandem venit Christus Deus et homo ad prædicándum verbum Dómini, et ad hoc idem misit Apóstolos, sicut prius míserat prophétas.
Prædicátio ígitur munus est apostólicum, angélicum, christiánum, divínum. Sic multíplici bonitáte refértum est verbum Dei, cum sit véluti thesáurus ómnium bonórum. Hinc enim fides, hinc spes, hinc cáritas, hinc omnes virtútes, ómnia dona Spíritus Sancti, omnes beatitúdines evangélicæ, ómnia bona ópera, ómnia mérita vitæ, omnis glória paradísi: Suscípite ínsitum verbum, quod potest salváre ánimas vestras.
Est enim verbum Dómini intelléctui lux, voluntáti ignis, ut homo possit Deum cognóscere et dilígere; et interióri hómini, qui Spíritu Dei vivit per grátiam, panis et aqua, sed panis dúlcior melle ac favo, aqua mélior vino et lacte; est ánimæ spiritális thesáurus meritórum, hinc dícitur aurum et lapis pretiósus multum; est contra duram cordis obstinatiónem in vítiis málleus, et contra carnem, mundum atque diábolum gládius occídens omne peccátum.
RESPONSORIUM
Is 40, 9ac; Lc 9, 59a. 60b
Super montem excélsum ascénde tu, qui evangelízas Sion; * Dic civitátibus Iuda: Ecce Deus vester.
Séquere me, vade et annúntia regnum Dei. * Dic civitátibus.
ORATIO
Orémus.
Deus, qui pro nóminis tui glória et animárum salúte beáto Lauréntio presbýtero spíritum consílii et fortitúdinis contulísti, da nobis, in eódem spíritu, et agénda cognóscere, et cógnita, eius intercessióne, perfícere. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2024 J. Vidéky