Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio et nunc et semper et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.
HYMNUS
Quem terra, pontus, ǽthera
colunt, adórant, prǽdicant
trinam regéntem máchinam,
claustrum Maríæ báiulat.
Cui luna, sol et ómnia
desérviunt per témpora,
perfúsa cæli grátia
gestant puéllæ víscera.
Beáta mater múnere,
cuius, supérnus ártifex,
mundum pugíllo cóntinens,
ventris sub arca clausus est.
Beáta cæli núntio,
fecúnda Sancto Spíritu,
desiderátus géntibus
cuius per alvum fusus est.
Iesu, tibi sit glória,
qui natus es de Vírgine,
cum Patre et almo Spíritu,
in sempitérna sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Intuére, Dómine, et réspice oppróbrium nostrum.
IV
Tu vero reppulísti et reiecísti, *
irátus es contra christum tuum;
evertísti testaméntum servi tui, *
profanásti in terram diadéma eius.
Destruxísti omnes muros eius, *
posuísti munitiónes eius in ruínas.
Diripuérunt eum omnes transeúntes viam, *
factus est oppróbrium vicínis suis.
Exaltásti déxteram depriméntium eum, *
lætificásti omnes inimícos eius.
Avertísti áciem gládii eius *
et non es auxiliátus ei in bello.
Finem posuísti splendóri eius *
et sedem eius in terram collisísti.
Minorásti dies iuventútis eius, *
perfudísti eum confusióne.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Intuére, Dómine, et réspice oppróbrium nostrum.
Ant. 2 Ego sum radix et genus David, stella spléndida et matutína.
V
Usquequo, Dómine, abscondéris in finem, *
exardéscet sicut ignis ira tua?
Memoráre, quam brevis mea substántia. *
Ad quam vanitátem creásti omnes fílios hóminum?
Quis est homo, qui vivet et non vidébit mortem, *
éruet ánimam suam de manu ínferi?
Ubi sunt misericórdiæ tuæ antíquæ, Dómine, *
sicut iurásti David in veritáte tua?
Memor esto, Dómine, oppróbrii servórum tuórum, *
quod contínui in sinu meo, multárum géntium,
quo exprobravérunt inimíci tui, Dómine, *
quo exprobravérunt vestígia christi tui.
Benedíctus Dóminus in ætérnum. *
Fiat, fiat.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Ego sum radix et genus David, stella spléndida et matutína.
Ant. 3 Anni nostri sicut herba tránseunt: a sǽculo tu es, Deus.
Dómine, refúgium factus es nobis *
a generatióne in generatiónem.
Priúsquam montes nasceréntur †
aut gignerétur terra et orbis, *
a sǽculo et usque in sǽculum tu es Deus.
Redúcis hóminem in púlverem; *
et dixísti: « Revertímini, fílii hóminum ».
Quóniam mille anni ante óculos tuos tamquam dies hestérna, quæ prætériit, *
et custódia in nocte.
Auferes eos, sómnium erunt: *
mane sicut herba succréscens,
mane floret et crescit, *
véspere décidit et aréscit.
Quia defécimus in ira tua *
et in furóre tuo turbáti sumus.
Posuísti iniquitátes nostras in conspéctu tuo, *
occúlta nostra in illuminatióne vultus tui.
Quóniam omnes dies nostri evanuérunt in ira tua, *
consúmpsimus ut suspírium annos nostros.
Dies annórum nostrórum sunt septuagínta anni *
aut in valéntibus octogínta anni,
et maior pars eórum labor et dolor, *
quóniam cito tránseunt, et avolámus.
Quis novit potestátem iræ tuæ *
et secúndum timórem tuum indignatiónem tuam?
Dinumeráre dies nostros sic doce nos, *
ut inducámus cor ad sapiéntiam.
Convértere, Dómine, úsquequo? *
Et deprecábilis esto super servos tuos.
Reple nos mane misericórdia tua, *
et exsultábimus et delectábimur ómnibus diébus nostris.
Lætífica nos pro diébus, quibus nos humiliásti, *
pro annis, quibus vídimus mala.
Appáreat servis tuis opus tuum *
et decor tuus fíliis eórum.
Et sit splendor Dómini Dei nostri super nos, †
et ópera mánuum nostrárum confírma super nos *
et opus mánuum nostrárum confírma.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Anni nostri sicut herba tránseunt: a sǽculo tu es, Deus.
Dómine, apud te est fons vitæ.
Et in lúmine tuo vidébimus lumen.
LECTIO PRIOR
Incipit liber Lamentatiónum
1, 1-12. 18-20
Ierusalem desolata
Quómodo sedet sola
cívitas plena pópulo!
Facta est quasi vídua
dómina géntium;
princeps provinciárum
facta est sub tribúto.
Plorans plorat in nocte,
et lácrimæ eius in maxíllis eius;
non est qui consolétur eam
ex ómnibus caris eius:
omnes amíci eius sprevérunt eam
et facti sunt ei inimíci.
Migrávit Iudas præ afflictióne
et multitúdine servitútis;
hábitat inter gentes,
nec invénit réquiem:
omnes persecutóres eius apprehendérunt eam
inter angústias.
Viæ Sion lugent,
eo quod non sint qui véniant ad sollemnitátem;
omnes portæ eius destrúctæ,
sacerdótes eius geméntes, vírgines eius afflíctæ,
et ipsa oppréssa amaritúdine.
Facti sunt hostes eius in caput,
inimíci eius in securitáte,
quia Dóminus afflíxit eam
propter multitúdinem iniquitátum eius;
párvuli eius ducti sunt captívi
ante fáciem tribulántis.
Et egréssus est a fília Sion
omnis decor eius;
facti sunt príncipes eius velut cervi
non inveniéntes páscua
et abiérunt absque fortitúdine
ante fáciem persequéntis.
Recordáta est Ierúsalem
diérum afflictiónis suæ et peregrinatiónis,
ómnium desiderabílium suórum,
quæ habúerat a diébus antíquis,
cum cáderet pópulus eius in manu hostíli,
et non esset auxiliátor;
vidérunt eam hostes
et derisérunt intéritum eius.
Peccátum peccávit Ierúsalem,
proptérea abominábilis facta est;
omnes, qui glorificábant eam, sprevérunt illam,
quia vidérunt ignomíniam eius:
ipsa autem gemens
convérsa est retrórsum.
Sordes eius in fímbriis eius,
nec recordáta est finis sui;
depósita est veheménter,
non habens consolatórem.
« Vide, Dómine, afflictiónem meam,
quóniam eréctus est inimícus ».
Manum suam misit hostis
ad ómnia desiderabília eius,
quia vidit gentes
ingréssas sanctuárium suum,
de quibus præcéperas,
ne intrárent in ecclésiam tuam.
Omnis pópulus eius gemens
et quǽrens panem;
dedérunt pretiósa quæque pro cibo
ad refocillándam ánimam.
« Vide, Dómine, et consídera,
quóniam facta sum vilis!
O vos omnes, qui transítis per viam,
atténdite et vidéte,
si est dolor sicut dolor meus,
quem parávit mihi,
quo afflíxit me Dóminus
in die iræ furóris sui.
Iustus est Dóminus,
quia contra os eius rebéllis fui.
Audíte, óbsecro, univérsi pópuli,
et vidéte dolórem meum:
vírgines meæ et iúvenes mei
abiérunt in captivitátem.
Vocávi amícos meos,
et ipsi decepérunt me;
sacerdótes mei et senes mei
in urbe consúmpti sunt,
quia quæsiérunt cibum sibi,
ut refocillárent ánimam suam.
Vide, Dómine, quóniam tríbulor;
efferbuérunt víscera mea,
subvérsum est cor meum in memetípsa,
quóniam valde rebéllis fui;
foris orbávit me gládius
et domi mors ».
RESPONSORIUM
Cf. Iob 16, 16; cf. Lam 1, 16b. 18b
Caligavérunt óculi mei a fletu meo, quia elongátus est a me, qui consolabátur me; vidéte, omnes pópuli, * Si est dolor símilis sicut dolor meus.
O vos omnes, qui transítis per viam, atténdite et vidéte * Si est dolor símilis sicut dolor meus.
LECTIO ALTERA
Ex Homíliis in Láudibus Vírginis Matris sancti Bernárdi abbátis
(Hom. 2, 17: PL 183, 70-71 = SCh 390 [1993], 168-170)
In omnibus Mariam cogita et invoca
« Et nomen — inquit Evangelísta — Vírginis María ». Loquámur pauca et super hoc nómine, quod interpretátum « maris stella » dícitur, et Matri Vírgini valde conveniénter aptátur. Ipsa namque aptíssime síderi comparátur, quia, sicut sine sui corruptióne sidus suum emíttit rádium, sic absque sui læsióne Virgo párturit Fílium. Nec síderi rádius suam mínuit claritátem, nec Vírgini Fílius suam integritátem. Ipsa ergo est nóbilis illa stella ex Iacob orta, cuius rádius univérsum orbem illúminat, cuius splendor et præfúlget in supérnis et ínferos pénetrat, terras etiam perlústrans et calefáciens magis mentes quam córpora fovet virtútem, excóquit vitia. Ipsa, inquam, est præclára et exímia stella super hoc mare magnum et spatiósum necessário subleváta, micans méritis, illústrans exémplis.
O quisquis te intélligis in huius sǽculi proflúvio magis inter procéllas et tempestátes fluctuáre quam per terram ambuláre, ne avértas óculos a fulgóre huius síderis, si non vis óbrui procéllis! Si insúrgant venti tentatiónum, si incúrras scópulos tribulatiónum, réspice stellam, voca Maríam. Si iactáris supérbiæ undis, si ambitiónis, si detractiónis, si æmulatiónis, réspice stellam, voca Maríam. Si iracúndia aut avarítia aut carnis illécebra navículam concússerit mentis, réspice ad Maríam. Si críminum immanitáte turbátus, consciéntiæ foeditáte confúsus, iudícii horróre pertérritus, báratro incípias absorbéri tristítiæ, desperatiónis abýsso, cógita Maríam.
In perículis, in angústiis, in rebus dúbiis Maríam cógita, Maríam invóca. Non recédat ab ore, non recédat a corde et, ut ímpetres eius oratiónis suffrágium, non déseras conversatiónis exémplum. Ipsam sequens non dévias, ipsam rogans non despéras, ipsam cógitans non erras; ipsa tenénte non córruis, ipsa protegénte non métuis, ipsa duce non fatigáris, ipsa propítia pérvenis et sic in temetípso experíris quam mérito dictum sit: « Et nomen Vírginis María ».
RESPONSORIUM
Cf. Sir 24, 27-28; Lc 1, 27
Doctrína enim mea super mel dulcis et heréditas mea super mel et favum. * Et nomen vírginis María.
Memória mea in generatiónes sæculórum. * Et nomen vírginis María.
ORATIO
Orémus.
Concéde, quǽsumus, omnípotens Deus, ut cunctis gloriósum beátæ Maríæ Vírginis nomen celebrántibus, misericórdiæ tuæ benefícia ipsa procúret. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
Benedicámus Dómino.
Deo grátias.
In celebratione protracta vigiliæ dominicalis et sollemnitatum, ante hymnum Te Deum dicuntur cantica et legitur Evangelium, sicut in Appendice indicatur.
Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio, atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Gloria Patri etc.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2023 J. Vidéky