18. Decembris 2024

Feria quarta, tempus Adventus, hebdomada 3
hebdomada 3 psalterii

Officium lectionis

Deus, in adiutórium meum inténde.

Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.

Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.

HYMNUS

Veni, redémptor géntium,

osténde partum Vírginis;

mirétur omne sǽculum:

talis decet partus Deum.

Non ex viríli sémine,

sed mýstico spirámine

Verbum Dei factum est caro

fructúsque ventris flóruit.

Alvus tuméscit Vírginis,

claustrum pudóris pérmanet,

vexílla virtútum micant,

versátur in templo Deus.

Procédat e thálamo suo,

pudóris aula régia,

géminæ gigas substántiæ

alácris ut currat viam.

Æquális ætérno Patri,

carnis tropǽo cíngere,

infírma nostri córporis

virtúte firmans pérpeti.

Præsépe iam fulget tuum

luménque nox spirat novum,

quod nulla nox intérpolet

fidéque iugi lúceat.

Sit, Christe, rex piíssime,

tibi Patríque glória

cum Spíritu Paráclito,

in sempitérna sǽcula. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Misericórdia et véritas præcédent fáciem tuam, Dómine.

Psalmus 88 (89), 2-38
Misericordiæ Domini super domum David
Deus ex semine David secundum promissionem eduxit Salvatorem Iesum (Act 13, 22. 23).
I

Misericórdias Dómini in ætérnum cantábo, *

in generatiónem et generatiónem
annuntiábo veritátem tuam in ore meo.

Quóniam dixísti: †

« In ætérnum misericórdia ædificábitur », *

in cælis firmábitur véritas tua.

« Dispósui testaméntum elécto meo, *

iurávi David servo meo:

Usque in ætérnum confirmábo semen tuum *

et ædificábo in generatiónem et generatiónem
sedem tuam ».

Confitebúntur cæli mirabília tua, Dómine, *

étenim veritátem tuam in ecclésia sanctórum.

Quóniam quis in núbibus æquábitur Dómino, *

símilis erit Dómino in fíliis Dei?

Deus, metuéndus in consílio sanctórum, *

magnus et terríbilis super omnes,
qui in circúitu eius sunt.

Dómine Deus virtútum, quis símilis tibi? *

Potens es, Dómine, et véritas tua in circúitu tuo.

Tu domináris supérbiæ maris, *

elatiónes flúctuum eius tu mítigas.

Tu conculcásti sicut vulnerátum Rahab, *

in bráchio virtútis tuæ dispersísti inimícos tuos.

Tui sunt cæli, et tua est terra, *

orbem terræ et plenitúdinem eius tu fundásti.

Aquilónem et austrum tu creásti, *

Thabor et Hermon in nómine tuo exsultábunt.

Tibi bráchium cum poténtia; *

firma est manus tua, et exaltáta déxtera tua.

Iustítia et iudícium firmaméntum sedis tuæ. *

Misericórdia et véritas præcédent fáciem tuam.

Beátus pópulus, qui scit iubilatiónem. *

Dómine, in lúmine vultus tui ambulábunt

et in nómine tuo exsultábunt tota die *

et in iustítia tua exaltabúntur,

quóniam decor virtútis eórum tu es, *

et in beneplácito tuo exaltábitur cornu nostrum.

Quia Dómini est scutum nostrum, *

et Sancti Israel rex noster.

Ant. Misericórdia et véritas præcédent fáciem tuam, Dómine.

Ant. 2 Fílius Dei factus est ex sémine David secúndum carnem.

II

Tunc locútus es in visióne sanctis tuis et dixísti: †

« Pósui adiutórium in poténte *

et exaltávi eléctum de plebe.

Invéni David servum meum; *

óleo sancto meo unxi eum.

Manus enim mea firma erit cum eo, *

et bráchium meum confortábit eum.

Nihil profíciet inimícus in eo, *

et fílius iniquitátis non ópprimet eum.

Et concídam a fácie ipsíus inimícos eius *

et odiéntes eum percútiam.

Et véritas mea et misericórdia mea cum ipso, *

et in nómine meo exaltábitur cornu eius.

Et ponam super mare manum eius *

et super flúmina déxteram eius.

Ipse invocábit me: “Pater meus es tu, *

Deus meus et refúgium salútis meæ”.

Et ego primogénitum ponam illum, *

excélsum præ régibus terræ.

In ætérnum servábo illi misericórdiam meam *

et testaméntum meum fidéle ipsi.

Et ponam in sǽculum sǽculi semen eius *

et thronum eius sicut dies cæli ».

Ant. Fílius Dei factus est ex sémine David secúndum carnem.

Ant. 3 Semel iurávi David servo meo: Semen eius in ætérnum manébit.

III

« Si autem derelíquerint fílii eius legem meam *

et in iudíciis meis non ambuláverint,

si iustificatiónes meas profanáverint *

et mandáta mea non custodíerint,

visitábo in virga delíctum eórum *

et in verbéribus iniquitátem eórum.

Misericórdiam autem meam non avértam ab eo, *

neque méntiar in veritáte mea.

Non profanábo testaméntum meum *

et, quæ procédunt de lábiis meis,
non fáciam írrita.

Semel iurávi in sancto meo: *

David non méntiar.

Semen eius in ætérnum manébit, *

et thronus eius sicut sol in conspéctu meo

et sicut luna firmus stabit in ætérnum *

et testis in cælo fidélis ».

Ant. Semel iurávi David servo meo: Semen eius in ætérnum manébit.

Respícite et leváte cápita vestra.

Quóniam appropínquat redémptio vestra.

LECTIO PRIOR

De libro Isaíæ prophétæ

46, 1-13

Dominus idolis Babylonis opponitur

Cóncidit Bel, incurvávit se Nabo;

fuérunt simulácra eórum béstiis et iuméntis.

Státuæ vestræ portántur, ónera lassis.

Se incurvavérunt et concidérunt simul;

non potuérunt salváre onus

et ipsi in captivitátem ibunt.

Audíte me, domus Iacob

et omne resíduum domus Israel,

qui portámini ab útero,

qui gestámini a vulva.

Usque ad senéctam ego ipse,

et usque ad canos ego portábo;

et ego feci et ego feram,

ego portábo et salvábo.

Cui assimilátis me et adæquátis

et comparátis me, et érimus símiles?

Qui effúndunt aurum de sácculo

et argéntum statéra pónderant,

condúcunt auríficem, ut fáciat deum,

et prócidunt et adórant.

Portant illum in úmeris gestántes

et ponéntes in loco suo;

et stabit ac de loco suo non movébitur;

sed et si quis clamat ad eum, non respóndet;

de tribulatióne eius non salvábit eum.

Mementóte istud et confundámini;

redíte, prævaricatóres, ad cor.

Recordámini prióris sǽculi,

quóniam ego sum Deus,

et non est ultra Deus,

nec est símilis mei.

Annúntians ab exórdio novíssimum,

et ab inítio, quæ necdum facta sunt,

dicens: « Consílium meum stabit

et omnem voluntátem meam fáciam ».

Vocans ab oriénte avem rapácem

et de terra longínqua virum consílii mei;

et locútus sum et addúcam illud,

decrévi et fáciam illud.

Audíte me, duri corde,

qui longe estis a iustítia.

Prope feci iustítiam meam, non elongábitur;

et salus mea non morábitur:

et dabo in Sion salútem

et Israéli glóriam meam.

RESPONSORIUM

Is 46, 12. 13

Audíte me, duri corde, qui longe estis a iustítia: * Dabo in Sion salútem, et Israéli glóriam meam.

Prope feci iustítiam meam, non elongábitur, et salus mea non morábitur. * Dabo.

LECTIO ALTERA

Ex Epístola ad Diognétum

(Cap. 8, 5 – 9, 6: Funk 1, 325-327)

Deus caritatem suam per Filium revelavit

Hóminum quisquam nec vidit Deum nec notum fecit, sed ipse sese osténdit. Osténdit se autem per fidem, cui soli Deum vidére concéssum est. Nam Dóminus et ópifex ómnium Deus, qui ómnia fecit et suo quæque órdine dispósuit, non solum hóminum amans fuit, sed étiam pátiens. Erat autem semper talis et est et erit, benígnus et bonus et iræ expers et verax, et quidem solus bonus est; postquam autem mente concépit magnum áliquid et ineffábile, communicávit cum solo Fílio.

Quámdiu ígitur in occúlto retinébat et custodiébat sápiens suum consílium, neglégere nos et non curáre videbátur; postquam vero per diléctum Fílium revelávit et patefécit quæ inde ab inítio erant præparáta, ómnia simul prǽbuit nobis, et frui suis benefíciis et vidére et intellégere, quæ quis nostrum umquam exspectásset?

Postquam ígitur ómnia iam apud se cum Fílio dispósuit, usque ad supérius tempus sivit nos secúndum arbítrium nostrum inordinátis mótibus ferri, voluptátibus et cupiditátibus a recta via abdúctos; non quod ullo modo gaudéret peccátis nostris, sed ea tólerans, neque quod illud iniquitátis tempus approbáret, sed præsens tempus iustítiæ creans, ut cum illo témpore convícti essémus e própriis opéribus indígni esse vita, nunc Dei benígnitas nos ea dignarétur, et, cum maniféstum fecissémus, ex eo, quod in nobis est, nos non posse íngredi in regnum Dei, poténtia Dei id posse nobis darétur.

Cum autem compléta esset iniustítia nostra et plene maniféstum factum esset, mercédem eius supplícium et mortem imminére, advenissétque tempus, quod Deus præstitúerat ad suam deínceps benignitátem ac poténtiam declarándam (o imménsam humanitátem et caritátem Dei!), nos ódio non hábuit neque reiécit neque ultus est, sed patiénter tulit, sustínuit, míserans ipse peccáta nostra suscépit, próprium ipse Fílium dedit prétium redemptiónis pro nobis, sanctum pro iníquis, mali expértem pro malis, iustum pro iniústis, incorruptíbilem pro corruptibílibus, immortálem pro mortálibus. Quid enim áliud peccáta nostra pótuit tégere quam illíus iustítia? In quo álio iníqui nos et ímpii iustificári potúimus quam in solo Fílio Dei?

O dulcem permutatiónem, o impervestigábilem institutiónem, o inexspectáta benefícia: ut iníquitas quidem multórum abscondátur in uno iusto, iustítia autem uníus multos iniústos iustíficet!

RESPONSORIUM

Act 4, 12; Is 9, 6

Non est in álio áliquo salus; * Nec enim áliud nomen est sub cælo datum homínibus, in quo opórtet nos salvos fíeri.

Vocábitur nomen eius admirábilis Consiliárius, Deus fortis, Pater æternitátis, Princeps pacis. * Nec enim.

ORATIO

Orémus.

Concéde, quǽsumus, omnípotens Deus, ut, qui sub peccáti iugo ex vetústa servitúte deprímimur, exspectáta Unigéniti tui nova nativitáte liberémur. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.

© 1999-2023 J. Vidéky