Officium lectionis
Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.
HYMNUS
I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:
Summæ Deus cleméntiæ
mundíque factor máchinæ,
qui trinus almo númine
unúsque firmas ómnia.
Nostros piis cum cánticis
fletus benígne súscipe,
quo corde puro sórdibus
te perfruámur lárgius.
Lumbos adúre cóngruis
tu caritátis ígnibus,
accíncti ut adsint pérpetim
tuísque prompti advéntibus.
Ut, quique horas nóctium
nunc concinéndo rúmpimus,
donis beátæ pátriæ
ditémur omnes áffatim.
Præsta, Pater piíssime,
Patríque compar Unice,
cum Spíritu Paráclito
regnans per omne sǽculum. Amen.
II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:
Auctor perénnis glóriæ,
qui septifórmis grátiæ
das Spíritum credéntibus,
assíste mitis ómnibus.
Expélle morbos córporum,
mentis repélle scándalum,
exscínde vires críminum,
fuga dolóres córdium.
Serénas mentes éffice,
opus honéstum pérfice,
preces orántum áccipe,
vitam perénnem tríbue.
Septem diérum cúrsibus
nunc tempus omne dúcitur;
octávus ille últimus
dies erit iudícii,
In quo, Redémptor, quǽsumus,
ne nos in ira árguas,
sed a sinístra líbera,
ad déxteram nos cólloca,
Ut, cum preces suscéperis
clemens tuárum plébium,
reddámus omnes glóriam
trino Deo per sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Qui humiliáverit se sicut párvulus, hic maior est in regno cælórum.
Dómine, non est exaltátum cor meum, *
neque eláti sunt óculi mei;
neque ambulávi in magnis, *
neque in mirabílibus super me.
Vere pacátam et quiétam *
feci ánimam meam;
sicut ablactátus in sinu matris suæ, *
sicut ablactátus, ita in me est ánima mea.
Speret Israel in Dómino *
ex hoc nunc et usque in sǽculum.
Ant. Qui humiliáverit se sicut párvulus, hic maior est in regno cælórum.
Ant. 2 Deus meus, in simplicitáte cordis mei, lætus óbtuli univérsa.
Meménto, Dómine, David *
et omnis mansuetúdinis eius,
quia iurávit Dómino, *
votum vovit Poténti Iacob:
« Non introíbo in tabernáculum domus meæ, *
non ascéndam in lectum strati mei,
non dabo somnum óculis meis *
et pálpebris meis dormitatiónem,
donec invéniam locum Dómino, *
tabernáculum Poténti Iacob ».
Ecce audívimus eam esse in Ephratha, *
invénimus eam in campis Iaar.
Ingrediámur in tabernáculum eius, *
adorémus ad scabéllum pedum eius.
Surge, Dómine, in réquiem tuam, *
tu et arca fortitúdinis tuæ.
Sacerdótes tui induántur iustítiam, *
et sancti tui exsúltent.
Propter David servum tuum *
non avértas fáciem christi tui.
Ant. Deus meus, in simplicitáte cordis mei, lætus óbtuli univérsa.
Ant. 3 Iurávit Dóminus David veritátem: firmávit regnum eius in ætérnum.
Iurávit Dóminus David veritátem *
et non recédet ab ea:
« De fructu ventris tui *
ponam super sedem tuam.
Si custodíerint fílii tui testaméntum meum *
et testimónia mea, quæ docébo eos,
fílii eórum usque in sǽculum *
sedébunt super sedem tuam ».
Quóniam elégit Dóminus Sion, *
desiderávit eam in habitatiónem sibi:
« Hæc réquies mea in sǽculum sǽculi; *
hic habitábo, quóniam desiderávi eam.
Cibária eius benedícens benedícam, *
páuperes eius saturábo pánibus.
Sacerdótes eius índuam salutári, *
et sancti eius exsultatióne exsultábunt.
Illic germináre fáciam cornu David, *
parábo lucérnam christo meo.
Inimícos eius índuam confusióne, *
super ipsum autem efflorébit diadéma eius ».
Ant. Iurávit Dóminus David veritátem: firmávit regnum eius in ætérnum.
Veníte, et vidéte ópera Dómini.
Qui pósuit prodígia super terram.
LECTIO PRIOR
De libro Ezechiélis prophétæ
47, 1-12
Visio fontis egredientis de templo
In diébus illis: Convértit me ad portam domus, et ecce aquæ egrediebántur subter limen domus ad oriéntem; fácies enim domus respiciébat ad oriéntem, aquæ autem descendébant a látere templi dextro a merídie altáris. Et edúxit me per viam portæ aquilónis et convértit me ad viam foras ad portam exteriórem, quæ respiciébat ad oriéntem; et ecce aquæ exeúntes a látere dextro. Cum egrederétur vir ad oriéntem, qui habébat funículum in manu sua, mensus est mille cúbitos et tradúxit me per aquam usque ad talos. Rursúmque mensus est mille et tradúxit me per aquam usque ad génua. Et mensus est mille et tradúxit me per aquam usque ad renes. Et mensus est mille; torrens, quem non pótui pertransíre, quóniam intumúerant aquæ, aquæ ad natándum; torrens, qui non póterat transvadári. Et dixit ad me: « Certe vidísti, fili hóminis »; et duxit me et convértit ad ripam torréntis.
Cumque me convertíssem, ecce in ripa torréntis ligna multa nimis ex utráque parte; et ait ad me: « Aquæ istæ, quæ egrediúntur ad regiónem orientálem et descéndunt ad Arabam, intrábunt mare, aquas salsas, et sanabúntur aquæ: et omnis ánima vivens, quæ movétur, quocúmque vénerit torrens, vivet, et erunt pisces multi satis, postquam vénerint illuc aquæ istæ, et sanabúntur et vivent ómnia, ad quæ vénerit torrens. Et stabunt super mare piscatóres; ab Engáddi usque ad Engállim siccátio sagenárum erit; plúrimæ spécies erunt píscium eius, sicut pisces maris Magni, multitúdinis nímiæ. Palústria autem eius et stagna non sanabúntur, quia in salínas dabúntur. Et super torréntem oriétur in ripis eius ex utráque parte omne lignum pomíferum; non défluet fólium ex eo, et non defíciet fructus eius: per síngulos menses áfferet primitíva, quia aquæ eius de sanctuário egrediéntur, et erunt fructus eius in cibum et fólia eius ad medicínam ».
RESPONSORIUM
Cf. Ez 47, 1. 9; cf. Io 4, 14
Vidi aquam egrediéntem de templo a látere dextro, * Et omnes ad quos pervéniet aqua ista salvi fient.
Aqua quam ego dabo eis, fiet in eis fons aquæ saliéntis in vitam ætérnam.
LECTIO ALTERA
E Legénda prima palæosláva
(Edit. M. Weingart, Pragæ 1934, 974-983)
Regis, qui iudicat in veritate pauperes, thronus in æternum firmabitur
Cum pater eius Vratisláus mórtuus esset, constituérunt Bohémi Vencesláum príncipem. Et Dei grátia in fide perféctus erat. Omnibus enim paupéribus bene faciébat, nudos vestiébat, esuriéntes alébat, peregrínos excipiébat secúndum vocem evangélicam. Víduis non patiebátur iniúriam fíeri, hómines omnes, páuperes et dívites amábat, Deo serviéntibus ministrábat, ecclésias multas ornábat.
Supérbi vero facti sunt viri Bohémi et persuasérunt Bolesláo, fratri eius minóri, dicéntes: « Occisúrus te est frater Vencesláus conspírans cum matre et viris suis ».
Cum essent festivitátes dedicatiónum ecclesiárum in ómnibus civitátibus, Vencesláus visitábat omnes civitátes. Ingréssus est ígitur Bolesláviam civitátem die domínica, in festo Cosmæ et Damiáni. Audíta missa, vóluit Pragam revérti. Bolesláus autem retínuit eum scelésta mente dicens: « Cur abitúrus es, frater? ». Mane facto campánam pulsavérunt ad offícium matutínum. Vencesláus vero, audíto campánæ sono, dixit: « Laus tibi, Dómine, qui dedísti mihi vívere ad hoc mane ». Et surréxit et ivit ad offícium matutínum.
Statim assecútus est eum Bolesláus in iánua. Vencesláus respéxit ad eum et dixit: « Frater, bonus eras nobis fámulus heri ». Bolesláo autem diábolus inclinávit se ad aures et pervértit cor eius et, evagináto gládio, respóndit ei dicens: « Nunc volo tibi mélior fíeri ». His dictis, ferit caput eius gládio.
Vencesláus vero convérsus ad eum dixit: « Quid in ánimo habes, frater? ». Et prehénsum humi eum prostrávit. Accúrrit autem quidam de consiliáriis Boleslái, et percússit manum Venceslái. Hic manu vulnerátus, fratre dimísso, confúgit ad ecclésiam. Maléfici autem duo occidérunt eum in ecclésiæ iánua. Alius accúrrens, latus eius transfódit gládio. Vencesláus inde statim efflávit ánimam cum his verbis: In manus tuas, Dómine, trado spíritum meum.
RESPONSORIUM
Cf. Os 14, 6; porov. Ps 92, 13a. 14
Iustus germinábit sicut lílium, * Et florébit in ætérnum ante Dóminum.
Plantátus in domo Dómini, in átriis domus Dei nostri. * Et florébit.
ORATIO
Orémus.
Deus, qui beátum mártyrem Vencesláum cælésti regno terrénum postpónere docuísti, eius précibus concéde, ut, nosmetípsos abnegántes, tibi toto corde adhærére valeámus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2023 J. Vidéky